Ja, ik grijp weer even terug op het thema van mijn eerste blog. Want mijn hemel, wat heb ik toch weer veel gelopen. Ki-lo-meters lang door Nieuw-Zeeland heen. Als ik nu in Nederland zou zijn, dan zouden de kerstliedjes al op volle kracht door het huis klinken. De koude, donkere kerst vind ik heerlijk, en de aanloop daar naartoe al helemaal. Daarom begin ik ook begin december met kerstliedjes luisteren. Vooruit, als ik eerlijk ben: in november (kuch begin oktober kuch). Hier is dat natuurlijk een heel ander verhaal! Een lekker zonnetje en steeds langere dagen maken dat het kerstgevoel nergens te bekennen is. Vind ik stiekem toch wel jammer.

Vanaf 16 november heb ik een kleine twee weken bij een gezin in Ngaruawahia gezeten. Een groot gezin: vader, moeder en zeven pleeg- en adoptiekinderen. Met name toen ik aankwam was het een enorme heksenketel, maar geleidelijk aan raakte ik gewend aan de drukte in het huis. Ik had ook een eigen huisje op het terrein waar ik me terug kon trekken, dat was ook erg fijn. Het werk hier stelde niet zo veel voor; beetje opruimen, beetje schoonmaken, beetje tuinieren. Eén van de dagen ben ik (een deel van) de Hakarimata Rail Trail gaan lopen, zo'n 3 à 4 uur. De eerste 2,5 uur was vrij pittig: steile stukken omhoog, met bepaalde stukken ook veel modder en boomwortels. Meerdere malen heb ik een stap gezet om vervolgens een stuk naar beneden te schuiven. In die 2,5 uur ben ik geen enkel iemand tegen gekomen. Maar zo'n track alleen is goed te doen; veel water meenemen en vooral verschillende laagjes kleding aan. Bonustip: niet teveel denken aan films a la The Blair Witch Project, al ga je er wel wat sneller van lopen ;).

Zondag 29 november heb ik afscheid genomen van Don, Davina en hun kinderen. Eind van de ochtend kwam ik aan in Auckland. Ik vond het fijn om weer terug te zijn in deze stad! Fris en fruitig zonder jetlag deze keer. Toevallig was er op deze dag ook een grote kerstparade. Queen Street was helemaal afgezet, en het was enorm druk. Ik heb even staan kijken want: enorm gek op kerst en alles wat ermee te maken heeft, ook al was het een beetje commercieel. Maar toen Alvin & the Chipmunks langskwamen, om met hun irritante hoge stemmetjes een happy hardcore remix van kerstliederen te zingen, ben ik toch maar afgehaakt. Hoeveel prikkels kan een mens hebben.

Inmiddels ben ik ruim twee maanden hier, en zijn mijn lieve ouders aangekomen! Maandag 30 november zijn ze geland op Auckland (om 06.40u.. hartelijk dank). Uiteraard heb ik ze opgehaald van het vliegveld, en zijn we naar het Bed & Breakfast gegaan vlakbij Mount Eden. Pap & mam zijn vier weken in Nieuw-Zeeland, en we hebben een vol programma! Voor mij is dit ook mijn ‘vakantie’ tijdens mijn maanden hier. Lekker veel toeristische dingen doen! We hebben één nachtje in Auckland geslapen, en de volgende ochtend zijn we op pad gegaan. We doken meteen vol in ons programma en zijn eerst naar Hobbiton gegaan, wat mijn ouders ook graag wilden zien. Ik was hier natuurlijk al geweest, maar vond het alsnog de moeite waard om nog een keer te gaan. Om hier met z'n drieën rond te lopen vond ik erg bijzonder, en de gids die we deze keer hadden vertelde ook andere dingen dan de gids die ik de eerste keer had. Hierna zijn we doorgereden naar Waitomo, waar we in een charmant B&B een nachtje hebben geslapen. De volgende dag hebben pap en ik de Blackwater Rafting tour gedaan in de Waitomo Caves (mam deed een andere tour in de Caves). Erg flatteus in onze wetsuits zijn we dit avontuur aangegaan. Ik vond het echt geweldig! Over rotsen klimmen, van watervallen achterstevoren springen en in een rubberen band een beetje door de Caves dobberen. Super leuk!

Diezelfde dag zijn we naar Rotorua gereden. Toen we de stad binnen reden begonnen we elkaar al de schuld te geven, maar al snel realiseerden we ons dat Rotorua bekend staat om de hete bronnen die een onaangename lucht verspreiden (denk aan rotte eieren). De volgende dag, 3 december, zijn we naar het Whirinaki Rainforest gegaan, om daar een track te lopen onder leiding van een gids, die ondertussen wat vertelde over het bos en de Maori stammen uit die buurt. De volgende dag zijn we naar Wai-O-Tapu Thermal Wonderland gegaan, een geothermisch gebied met onder andere een grote geiser (Lady Knox). Erg mooi om dit te zien! In de avond zijn we naar Mitai gegaan, een Maori dorpje. Hier hebben we meer informatie gekregen over de Maori's, en kregen we een traditioneel bereide maaltijd.

Op zaterdag 5 december zijn we richting Tongariro National Park gereden. Onderweg hebben we een stop gemaakt bij Taupo, om het meer te zien (het grootste van het Noordereiland!) en de dichtbij gelegen Huka Falls. Ons plan was om de dag erna de Tongariro Alpine Crossing te gaan lopen (één van de populairste tracks van Nieuw-Zeeland, 19,4 kilometer). We gingen naar het informatiecentrum en de medewerker vertelde ons echter dat het waarschijnlijk erg slecht weer zou worden de volgende dag.. regen en windstoten van 60 km/h. De shuttlebussen zouden ook niet rijden deze dag. We hebben toen besloten om de crossing niet te gaan lopen, hoe jammer we het ook vonden. Het heeft ook weinig zin om onder zulke weersomstandigheden de tocht te gaan lopen, om vervolgens bijna niks te kunnen zien. We zijn toen nog snel richting Mount Ruapehu gegaan, om daar met de skilift omhoog te gaan. Deze dag was nog redelijk goed weer, was erg mooi om daar te zijn. De volgende dag zijn we dus niet de Crossing gaan lopen, en het bleek een goede keuze te zijn geweest. De hele dag was het mistig en regende het. In de ochtend zijn we wel naar de Taranaki Falls gegaan (2 uur lopen), als plan b. Dit was ook zeker de moeite waard!

Maandag hebben we de langste autorit tot nu toe gehad, van Tongariro naar Wellington, maar deze ging relatief vlug voorbij. Met name het eerste gedeelte van de tocht was schitterend, tussen de bergen door. Helaas maakten de bochtige wegen me een beetje misselijk. In de middag kwamen we in Wellington aan. We zijn toen naar het Te Papa museum gegaan, waar verschillende exposities te zien waren. Met name de expositie over de Eerste Wereldoorlog vond ik erg indrukwekkend. Zo bizar dat zoveel Nieuw Zeelanders de tocht naar de andere kant van de wereld hebben gemaakt om daar te gaan vechten. We blijven één nachtje in Wellington, morgen pakken we de ferry naar het Zuidereiland (Picton) om daar onze reis voort te zetten.

Dus tot zover het eerste deel van onze reis, het Noordereiland! In mijn volgende blog schrijf ik verder over onze avonturen. Daarnaast wil ik vast even aangeven dat mijn reisplannen gewijzigd zijn. Het originele plan was eerst 7 maanden naar Nieuw-Zeeland, en 2 maanden naar Australië. Ik heb nu besloten om half februari met William mee naar Azië te gaan, om daarna naar Australië te gaan om daar nog 2 maanden te gaan reizen (ja, ik ben me ervan bewust dat de route niet logisch is). Het is een lang verhaal, maar ik ben erg blij met deze verandering! Dit betekent overigens ook dat ik mijn reis iets heb ingekort, ik land nu 4 juni op Schiphol in plaats van 28 juni. Zijn jullie ook weer op de hoogte!

Bedankt voor alle berichtjes, vind het echt superleuk om te lezen! Ik heb trouwens ook weer een aantal foto's toegevoegd aan het album op Facebook, te vinden via deze link, ook voor degenen zonder Facebook: https://www.facebook.com/media/set/?set=a.877575468998118.1073741832.100002370194006&type=1&l=7693e8db48

Veel liefs!