The heat is on in Saigon

Onze reis in Azië begon in Bangkok waar we in de nacht van 17 op 18 februari zijn geland. We hadden één volledige dag in Bangkok, op 19 februari hadden we immers al een vlucht staan naar Hanoi, de hoofdstad van Vietnam. 18 februari zijn we dus nog even Bangkok ingegaan. Zeven jaar geleden ben ik een half jaar in India geweest, dus ik dacht dat ik wel voorbereid zou zijn. Niets was minder waar; tegen alle verwachtingen in had ik toch een behoorlijke cultuurshock. Ik was nog zo vol van Nieuw Zeeland, en Bangkok is alles wat Nieuw Zeeland niet is: luid, heet en chaotisch. We waren eerst naar het paleis gegaan en de tempels daarbij (Grand Palace en Wat Pra Kaew). Ik vond het erg mooi, maar eerlijk gezegd een beetje over the top. De gebouwen stonden zo dicht bij elkaar allemaal, dat ik sommigen een beetje verloren vond gaan. Daarna waren we nog naar Wat Pho gelopen, een (grote) tempel in de buurt van het paleis. Toen hebben we een tuktuk gepakt naar Siam Square waar we nog wat hebben gegeten.

De volgende dag dus naar Vietnam! Onze vlucht was wat vertraagd en het kostte wat tijd om ons visa on arrival te krijgen, dus ook daar kwamen we vrij laat aan. De volgende dag zijn we Hanoi gaan ontdekken. Eerst zijn we naar het Hoan Kiem meer gegaan en naar de Ngoc Son tempel die op een eilandje in het meer ligt. Verder hebben we een rondje om het meer gelopen en zijn we naar de kathedraal gegaan. Met de taxi zijn we richting het mausoleum van Ho Chi Minh gegaan, aan de andere kant van de stad. Hier kun je echter alleen in de ochtend naartoe, toen we aankwamen was het al gesloten. Tot slot zijn we nog naar de Tempel van literatuur gegaan, een groot complex midden in de stad en in de avond hebben we over de markt gelopen.

Vanaf Hanoi hadden we een tweedaagse trip geboekt naar Ha Long bay, een baai met meer dan 3000 eilanden, één van de zeven (natuur) wereld wonderen. Per dag vertrekken er tussen de 600 en 700 boten.. flink druk dus! We hadden een cruise geboekt die een andere route nam, dus zoveel andere boten zijn we gelukkig niet tegen gekomen. Op de boot kregen we meteen een lunch. Nu houd ik toevallig helemaal niet van zeevruchten. Jarenlang was mijn standaard antwoord: ik eet niets wat uit de zee komt. Behalve vissticks, maar die spoelen natuurlijk niet zo aan. Oftewel, lekker bewerkte vis zodat je het niet meer kunt herkennen als zodanig. Ik realiseer me hoe hypocriet het is (want ik eet wel vlees) maar ik trek het gewoon niet, die schaaldieren met hun voelsprieten en kraaloogjes, die je een beetje aan zitten te staren vanaf je bord. Nee hoor, nee bedankt. Door de jaren heen heb ik wel zalm toe kunnen voegen aan de lijst met ‘dingen uit de zee’ die ik wel eet, maar dat is het wel zo’n beetje. Dit even om het beeld te schetsen, zodat jullie je voor konden stellen hoe ik me voelde toen ik ons menu zag voor de eerste lunch op onze boot: zeevruchten, zeevruchten en nog meer zeevruchten.. maar ik heb me eraan gewaagd! Gevulde krab, garnalen, inktvis – ik had het allemaal op binnen het halve uur (en ja, ik werd aangestaard, vooral door de krab). Weer een nieuwe ervaring om toe te voegen aan het lijstje.

Na de enerverende lunch waren met de boot naar een drijvend dorpje gegaan ergens in Ha Long bay. Leuk om te zien, maar waarschijnlijk alleen maar in stand gehouden voor het toerisme. Wat ik erg jammer vond, was dat het water ontzettend vuil was. Veel afval dreef overal langs. Volgens de bemanning kwam dit door het vasteland, mensen gooiden daar van alles in het water wat Ha Long bay dan weer in drijft, maar dit leek me eerlijk gezegd wat overdreven. Er dreven namelijk ook reddingsvesten door het water, waarmee elke boot is uitgerust, en de kapitein gooide rustig zijn peuk overboord. De volgende dag zijn we met de boot nog naar één van de grotten gegaan. We waren helaas maar heel kort in de grot, maar het uitzicht over de baai was erg mooi!

22 februari waren we laat in de avond weer aangekomen bij ons hotel in Hanoi. De volgende dag gingen we vroeg op pad, zodat we naar het mausoleum van Ho Chi Minh konden. Na zijn overlijden hadden de politieke leiders van die tijd bepaald dat zijn lichaam bewaard moest blijven en zodoende is zijn lichaam nog te bezichtigen in het mausoleum. Ergens vind ik het heel vreemd dat ze dit zo hebben aangepakt, aangezien Ho had aangegeven dat hij een simpele crematie wilde. Gek dat zijn laatste wens zo genegeerd is, voor een man die zo vereerd wordt. Daarna zijn we nog naar zijn paleis en (werk)vertrekken gegaan en tot slot naar het Ho Chi Minh museum. Dit museum stelde echt niks voor, alleen maar een sterk staaltje communistische propaganda. Echt één van de slechtste musea waar ik ooit ben geweest. Die middag zijn we ook nog naar het water puppet theatre gegaan, waar ik graag naartoe wilde. Door middel van poppen (ga weg) worden onder andere scènes uit de geschiedenis nagespeeld, met een live band en zang erbij. Erg leuk!

Diezelfde avond pakten we de nachttrein naar Hue. Hoewel we redelijk konden slapen, kwamen we enigszins gaar aan in de ochtend. En meteen opgewacht en lastig gevallen door allerlei taxi chauffeurs, welkom in Azië! Die dag hadden we niet zoveel gedaan, het weer was helaas ook niet zo best. De volgende dag, 25 februari, zijn we naar het nationale park Phong Nha-ke Bang gegaan. Achteraf gezien hadden we dit beter op weg naar Hue kunnen doen, maar toen wisten we nog niet dat we naar het park wilden gaan (de treinkaartjes naar Hue hadden we al vrij vroeg gehaald). In dit park zijn verschillende grotten, wij zijn naar paradise cave gegaan. We hadden ruim een uur in de grot, en ik vond het erg indrukwekkend.

Vanaf Hue gingen we door naar Hoi An, een oud stadje wat op de World Unesco lijst staat. Hier hebben we vooral veel rond gelopen, door de straatjes heen en langs het water. Ook zijn we een ochtend naar My Son geweest, een heel oud religieus stadje wat door de (Amerikaanse) bommen zo is verwoest dat er helaas alleen maar ruïnes van over zijn. 29 februari hebben we een kookcursus gedaan bij de green bamboo cooking school. Een heel erg leuke dag! Met een groepje van twaalf mensen zijn we eerst naar de lokale markt in Hoi An gegaan om de ingrediënten te halen die we nodig hadden voor die dag. Ieder maakte één gerecht, wat door iedereen gegeten werd. Een mooi 12-gangen lunch-diner dus! Ik had een chicken curry gemaakt, William bbq pork. Aan het einde kregen we ook een kookboek mee met de recepten van die dag en eetstokjes.

Onze volgende bestemming was Nha Trang, een plaatsje aan de kust. Hier stikte het van de Russen, echt o-ve-ral klonk Russisch om ons heen. Alle menu’s waren eerst in het Vietnamees, dan in het Russisch en ten slotte in het Engels. We werden ook continu door de Russische proppers aangesproken, in het Russisch, waar ik flink chagrijnig van werd (“IK SPREEK GEEN RUSSISCH LAAT ME MET RUST!!”). Maar het stadje zelf vond ik echt heerlijk; een mooi strand en eindelijk lekker weer. De tweede dag in Nha Trang besloten we om twee scooters te huren om zo de omgeving een beetje te verkennen. We hadden gehoord dat er op 30 minuten afstand een mooie waterval was en daar wilden we wel graag naartoe. Eerlijk gezegd twijfelde ik van tevoren wel of we het moesten doen, want als buitenlander kun je je niet verzekeren wanneer je deelneemt aan het verkeer. Alleen als je een Vietnamees rijbewijs hebt dan kan dit. We zouden dus onverzekerd de weg op gaan, in dit chaotische verkeer, terwijl het de eerste keer zou zijn dat ik een scooter zou rijden. We hebben het toch gedaan, en ik heb er geen spijt van gehad! Ik moest wel erg wennen aan het scooter rijden. Het begin was een beetje wiebelig, maar op een gegeven moment kreeg ik de smaak te pakken. Voor mijn gevoel vloog ik over de straat heen! Toen keek ik op de snelheidsmeter: een astronomische snelheid van wel 25 km per uur.. We reden langs de boulevard, en gingen op een gegeven moment de snelweg op. Ik reed voorop om het tempo aan te geven (als langzaamste zijnde) maar het ging redelijk, op een gegeven moment heb ik de 80 km/h aangetikt. Ik raakte gewend aan de snelheid en zat heerlijk genietend om me heen te kijken, om vervolgens finaal onze afslag naar de waterval te missen. In Nederland zou je in zo’n geval doorrijden naar de volgende afslag, maar in Vietnam hoeft dat niet: je draait gewoon om en rijdt tegen de richting in naar je bestemming. Zo gezegd, zo gedaan.
Ik denk dat Nieuw Zeeland een beetje een natuur-snob van me heeft gemaakt; de waterval was mooi maar I’ve had better. Daarna zijn we nog naar de Po Nagar Cham toren gegaan en de Long Son pagode.

Op 5 maart hebben we de trein naar Ho Chi Minh City (Saigon) gepakt. Hoe verder we naar het zuiden reisden, hoe vaker we ‘Saigon’ tegen kwamen in plaats van ‘Ho Chi Minh City’. Na het einde van de Amerikaanse oorlog (zoals dat hier wordt genoemd), is Saigon gevallen / bevrijd – afhankelijk van welk perspectief je bekijkt – en omgedoopt tot Ho Chi Minh City. ‘Miss Saigon’ is één van mijn favoriete musicals, en elke keer als ik Saigon ergens zag staan of hoorde, kwam de soundtrack in mijn hoofd. Tragisch verhaal, maar aanstekelijke liedjes. Ik had heel veel zin om naar Saigon te gaan. Het was echter inmiddels zo heet geworden dat het bijna niet meer leuk was. 36/37 graden, gevoelstemperatuur 42.. niet oké. In Saigon zijn we eerst naar het War Remnants museum gegaan, voorheen het ‘American War Crimes’ museum genoemd. Zoals de vorige naam al doet voorspellen, is het museum met name gericht op wat de Amerikanen Vietnam hebben aangedaan. Het is een vrij subjectieve expositie, alleen vanuit de Vietnamese kant bekeken, maar de vele foto’s liegen er niet om. Veel verschrikkingen zijn allemaal te zien in het museum via allerhande (beeld)materiaal. Eerlijk gezegd werd ik er een beetje naar van, vooral van de bak met misvormde foetussen op sterk water (gevolgen van het gebruik van Agent Orange). Buiten op het terrein liepen we nog een rondje om het museum, en toen kwamen we bij een stuk van het museum wat over de vele martelmethoden ging die de Amerikanen gebruikten tegen Vietnam. Ook dit werd heel grafisch weergegeven, ik had inmiddels al een duidelijk beeld gekregen dus we hielden het al snel voor gezien. Een erg confronterend museum.

Verder hebben we vooral rond gelopen in de stad; de Notre Dame kathedraal hebben we gezien, Sky Deck en de Ben Thanh markthal. De volgende dag hebben we een dagtrip naar de Mekong Delta gemaakt. Op weg hiernaartoe waren we nog gestopt bij een mooie tempel met verschillende grote Boeddha beelden. Aangekomen in de regio zijn we bij verschillende eilanden gestopt, waarbij we onder andere gezien hebben hoe coconut candy wordt gemaakt.

8 maart zijn we met de bus van Saigon naar Phnom Penh gegaan, de hoofdstad van Cambodja. Van tevoren hadden we verschillende verhalen gehoord over hoe vervelend de grensovergang kan zijn (lang wachten, corrupte douanebeambten) maar dat viel enorm mee. Binnen drie kwartier waren we Vietnam uit en hadden we ons visum voor Cambodja. We kwamen redelijk op tijd aan in Phnom Penh, en we zijn die avond nog de stad in gegaan. Ik vond het meteen een prettige stad; er hangt een hele fijne sfeer, mooie gebouwen, grote boulevard.. We waren even bij Wat Ounalom gestopt (een tempel), het koninklijk paleis wat helaas al gesloten was en het gebouw van de Hoge Raad.

De volgende ochtend zijn we eerst naar het Tuoi Sleng museum gegaan. Tot mijn grote schaamte moet ik toegeven dat ik weinig tot niets wist van de Cambodjaanse genocide van 1975-1979, inmiddels heb ik daar wat over bijgeleerd. Het museum was de oude S-21 gevangenis (daarvoor een middelbare school), waar mensen werden gemarteld en vermoord. Ook dit museum was erg confronterend. Later heb ik nog het boek gelezen ‘First they killed my father: a daughter of Cambodia remembers’, wat heel goed weergeeft hoe het was in die tijd. Na het museum zijn we naar het Independance monument gegaan en zijn we opnieuw naar het paleis gegaan wat nu wel open was. In tegenstelling tot het paleis in Bangkok vond ik dit veel smaakvoller, het was niet zo kitscherig en er was ook meer ruimte tussen de gebouwen. Ook zijn we nog bij de Silver Pagoda langs gegaan en Wat Ounalom, die nu ook open was.

10 maart hebben we de bus gepakt naar Siem Reap, waar het nog warmer was dan in Saigon. Die dag hebben we niet veel meer gedaan, we hebben alleen maar over de night market gelopen. Siem Reap is dé toegangspoort tot Angkor Wat, het grootste religieuze gebouw ter wereld, en de ruim 30 tempels die daarnaast te vinden zijn in de omgeving. Siem Reap is echt een toeristenstadje, alles is daarop gericht. De volgende dag hadden we een tuktuk chauffeur geregeld, die ons drie dagen naar de tempels zou brengen. De eerste dag zijn we naar Ta Promh gegaan, ook wel de Tomb Raider/ Indiana Jones tempel genoemd: de bomen overspoelen bijna de stenen. Daarna zijn we richting Angkor Thom gegaan via de Victory Gate. Daar hebben we de Terrace of the leper king, Baphuon tempel en de Bayon tempel gezien. Toen namen we even een welverdiende pauze, en in de middag gingen we terug om de Banteay Srei tempel te zien bij zonsondergang. Deze tempel ligt ruim 40 kilometer van Siem Reap af, een stuk verder dan de andere tempels, en is daardoor een stuk rustiger. Erg mooi om dit te zien bij zonsondergang!

De volgende dag ging om half 5 de wekker, we wilden namelijk Angkor Wat zien bij zonsopgang. Een heel populair moment, maar het viel me nog mee met de drukte. Helaas was het grijs en regenachtig, maar dat mocht de pret niet drukken. Die dag zijn we nog naar Preah Khan gegaan, Preah Neak Poan, Sra Srang en Banteay Kdei. Toen zaten we wel weer aan onze tempel-tax en hielden we het voor gezien voor die dag. De derde dag zijn we de laatste keer op pad gegaan, om Angkor Wat te zien bij zonsondergang, vanaf de Phnom Bakhen tempel. Het was mooi, maar niet super bijzonder.

14 maart pakten we de bus naar Trat, een kustplaatsje in Thailand. Hier zouden we een nachtje blijven slapen en de volgende dag zouden we naar Koh Chang gaan, een eilandje in de Golf van Thailand. Bij de grens in Cambodja werden we afgezet door de bus, om zelf de grens over te gaan. Aan de andere kant zouden minibusjes staan, om ons naar onze bestemming te brengen. Wij hadden kaartjes gekocht voor Trat, maar de meeste mensen gingen naar Koh Chang. De tourmedewerkers, die ons opwachtten in Thailand na de grensovergang, maakten er een probleem van dat wij naar Trat wilden. Ze vroegen waarom we naar Trat wilden, wat we daar gingen doen, wilden we niet naar Koh Chang, etc etc. We gaven aan dat we kaartjes hadden gekocht voor Trat, een hotel al hadden geboekt en dat we daar gewoon naar toe wilden. Ze bleven er moeilijk over doen, zeiden zelfs dat er geen bus ging naar Trat maar alleen naar Koh Chang, we zouden het morgen nog maar eens moeten proberen. Opdringerige verkopers, irritante tuktukchauffeurs.. ik kan er prima tegen maar hier werd ik flink chagrijnig van; als het zo’n probleem is om naar Trat te gaan, waarom verkoop je dan in hemelsnaam kaartjes ervoor? Argh! We hielden voet bij stuk en uiteindelijk na ruim een uur wachten, werden we nog vlug een busje in geduwd wat naar Koh Chang ging maar gelukkig werden we netjes afgezet in Trat.

Op Koh Chang hadden we vijf volle dagen, het was echt heerlijk op het eiland. We zaten bij Bailan bay in het Elephant Bay resort, echt een super goede accommodatie. Ze hadden geen eigen strand (wel een zwembad), maar op vijf minuten lopen zat Lisca Beach en op 20 minuten lopen zat Lonely Beach. We hebben deze dagen vooral op de stranden gelegen en bij het resort rond gehangen; overal hingen er hangmatten en met een fruitcocktail in de hand kom je je tijd wel door ;). Daarnaast hebben we één dag een scooter gehuurd om het eiland verder te verkennen. We zijn naar de andere kant van het eiland gegaan, naar Long Beach, ongeveer 1,5 uur rijden met de scooter. We waren bijna helemaal rond, alleen hield de weg daar op, zodat we het hele stuk weer terug moesten. Maar de omgeving was erg mooi, dus dat was absoluut geen straf. Ook zijn we een ochtend naar een avonturenpark gegaan, de Top Tree Adventures. Hoog in de bomen ga je op allerlei mogelijke manieren van boom tot boom. Heel leuk! Onze laatste dag zijn we wezen snorkelen, bij verschillende eilanden in de buurt: Hinrarp, Hin Lukbath, Koh Khum en Koh Wai. Het zicht onder water was goed en we zagen verschillende vissen, ik vond het erg leuk om te doen.

En toen waren we weer terug in Bangkok, waar we vijf weken geleden onze Azië reis zijn begonnen! De tijd is echt voorbij gevlogen. Morgenmiddag vertrekt mijn vlucht naar Sydney, waar ik vrijdagochtend aankom. William vertrekt in de nacht van donderdag op vrijdag terug naar Nederland. Gek om nu afscheid te moeten nemen, nu we 10 weken lang zo intensief samen zijn geweest. Maar we hebben een hele mooie tijd samen gehad, en mooie herinneringen gemaakt. En in Sydney staat mijn beste vriendin Krista op mij te wachten! Samen gaan we een tijd reizen in Australië, de Oostkust af richting het noorden, waar ik ook ontzettend veel zin in heb.

P.s. de foto's zijn te vinden via https://www.facebook.com/media/set/?set=a.957789464310051.1073741834.100002370194006&type=1&l=fff7e96d6b