Aussie Aussie Aussie!!

25 maart landde ik voor de derde keer op Syney Airport, en dit keer stapte ik daadwerkelijk uit! Ik liep door de deuren heen en er klonk een enorme schreeuw vanaf de andere kant van de hal; Krista kwam in volle vaart op me af gerend. Ik liet mijn trolley met bagage staan en rende ook naar haar toe. Het was een heel mooi vliegveld moment! Ze stopte echter niet met schreeuwen, terwijl we elkaar aan het omhelzen waren, wat nogal zijn weerslag had op mijn rechter trommelvlies ;). Maar zonder grappen, het was echt geweldig om mijn beste vriendin na ruim zeven maanden weer te zien. Toen we afscheid van elkaar hadden genomen in 2015, stonden de plannen er zo voor dat we elkaar pas in 2017 waarschijnlijk weer zouden zien. Dus deze tijd samen was echt een kadootje!

De eerste week in Australië ben ik in Sydney gebleven, en Kris heeft me de stad laten zien. We liepen door een park, de bocht om, en ineens was daar een schitterend uitzicht op het Opera House en de Harbour Bridge! Ik werd er bijna een beetje emotioneel van. Zo lang over gedroomd, vanaf 2009, en eindelijk was ik er dan. Daarnaast hebben we een walking tour gedaan waarbij we de hoogtepunten van de stad hebben gezien en zijn we naar Bondi Beach gegaan. Verder hebben we een tour gedaan bij de bibliotheek, hebben we het kunstmuseum gezien en vooral heel, heel veel koffiemomentjes gehad om lekker bij te kletsen. Ook hebben we één dezer dagen bij de reisorganisatie Happy Travels de tours geboekt die we wilden doen: Fraser Island (3 dagen, 2 nachten), Whitsunday Islands (2 dagen, 2 nachten) en een dagtour snorkelen/ duiken bij de Great Barrier Reef. Daarnaast kregen we een voucher voor een gratis surfles in Byron Bay. Dit was niet iets wat ik per se wilde doen maar mooi meegenomen!

Met de Greyhound bus zijn we vervolgens onze roadtrip gestart. Met de nachtbus (want een reis van ruim 12 uur) zijn we naar Byron Bay gegaan. Van tevoren had ik heel positieve verhalen gehoord; dat Byron zo relaxed was, zo fijn, vrijwel iedereen bleef er langer dan gepland.. Wij hielden het echter bij onze vier geboekte nachten. Ik vond Byron best leuk, maar ook een beetje pretentieus. Alsof ze iets te hard probeerden om zo hippie en relaxed te zijn. Mweh. Het strand was echter erg mooi. Ook de wandeltocht naar de vuurtoren, georganiseerd vanuit het hostel, was erg mooi met een ervaren gids die veel informatie vertelde. Onderweg zagen we een wilde wallaby (een soort kleine kangoeroe), een slang (had ik gespot, kroop voor mijn schoenen langs toen we bij een uitkijkpunt stonden), dolfijnen en een schildpad. Eén van deze dagen ben ik gaan surfen. Het was een hele leuke middag! Ik had van tevoren niet zoveel verwachtingen, maar heb het echt enorm naar mijn zin gehad. Ik heb niet zoveel surftalent en vond het best pittig, maar erg leuk om te doen. Het nachtleven in Byron is trouwens ook wel een verhaal apart. Van de reisorganisatie waar we onze tours hadden geboekt hadden we ook een paar vouchers gekregen voor een gratis maaltijd. Hier wilden we natuurlijk gebruik van maken, en we gingen vol goede moed naar de Cheeky Monkeys. Echt, ik voelde me een beetje als Alice in Wonderland. Het was een vrij donkere ruimte, met rookmachine’s. Fluorescerend licht kwam hier en daar tevoorschijn en overal hingen posters aangeplakt met de activiteiten gedurende de week zoals beerpong en wet t-shirt wedstrijden. Toen er tot slot een ober langs kwam lopen zonder shirt maar met zijn bovenlijf helemaal onder de glitters zijn we maar vertrokken. Er zijn grenzen Byron Bay, er zijn grenzen.

6 april hadden we de bus gepakt naar Surfers Paradise (een plekje in de Gold Coast). Surfers Paradise wordt ook wel het Miami van Australië genoemd, en niet geheel onterecht. Veel grote, hoge gebouwen vlak naast de boulevard, een groot strand en een uitbundig uitgaansleven. Niet dat we daar veel van mee hadden gekregen, maar we kregen er genoeg van mee dankzij de andere mensen in het hostel. Ik vond het een vrij oppervlakkig plekje, weinig karakteristieke of authentieke dingen, maar ik vond het niet verkeerd. Ook hier bleven we een aantal nachten, om daarna door te gaan naar onze volgende stop: Brisbane. Over Brisbane zijn mensen over het algemeen niet al te positief. Veel reizigers die we tegen zijn gekomen stoppen eigenlijk alleen in Brisbane om hun reis te onderbreken, en blijven vaak maar één nacht. Wij hebben juist onze tijd in Brisbane verlengd. Beiden vonden we het een fijne stad. Het heeft niet de charme van Sydney, maar er zijn genoeg mooie plekjes die je even moet ontdekken. De combinatie van oude kerkjes met moderne gebouwen vond ik wel wat hebben. De (gratis) veerboot die een rondje maakt over de rivier die dwars door te stad loopt, vond ik ook erg leuk.

Vanaf Brisbane gingen we door naar Noosa, en deze plek was voor mij echt de verrassing van Australië. Het is een vrij uitgestrekt plaatsje met verschillende plekken als ‘centrum’. Vlakbij het strand ligt een Nationaal park met allerlei kleine mooie strandjes en dwars door het dorp kronkelt een rivier. We konden helaas niet langer blijven in Noosa, omdat we onze tour naar Fraser Island al vast hadden gelegd. Na een paar dagen gingen we dus alweer verder, ditmaal naar Rainbow Beach. Een plekje waar echt niks te doen is, en waar het lijkt alsof de tijd is stil gestaan sinds halverwege de jaren ’90. Als het niet één van de toegangspoorten tot Fraser Island was, dan zou dit plekje vast overgeslagen worden. Niks benoemingswaardig.

Fraser Island was daarentegen meer dan de moeite waard! Het is het grootste zandeiland ter wereld waarbij je alleen met een auto met vierwielaandrijving mag rijden. Voorheen kon je wat makkelijker een 4x4 huren, maar nadat er teveel backpackers zichzelf (en/ of anderen) ombrachten door hun rijgedrag hebben ze dit wat meer aan banden gelegd. We gingen dus met een georganiseerde tour. Ongeveer 32 backpackers, één gids en vier 4x4’s. Met deze auto’s gingen we vanaf het hostel de veerboot op en vervolgens op het eiland. Ik heb zelf ook even gereden, maar ik vond het vrij lastig. Vooral in het mulle zand. Het helpt ook niet als je de laatste auto in de colonne bent, en de auto voor je zo langzaam gaat zodat je af moet remmen in plaats van vol gas geven zoals het advies was van de gids. Anyways, dat mocht de pret verder niet drukken. We hadden een leuk groepje in de auto! Vooral drie meiden gaven wat jus aan de tocht. Toen we ze net leerden kennen keken Kris en ik elkaar. We zeiden niks, maar onze blik sprak boekdelen. Erg uitbundig en aandacht vragend. Maar het bleek goed te werken voor deze tocht! De muziek ging meteen hard aan, lekker meezingen en dat bracht een leuke sfeer. Niks voorzichtig aftasten en beetje ongemakkelijk zoeken naar gespreksonderwerpen, maar meteen in de muziek duiken. Perfect voor zo’n soort tour, aangezien we de meeste tijd doorgebracht hebben in de auto. De eerste dag zijn we naar Lake Mackenzie gegaan. Echt een schitterende plek! Heel helder lichtblauw water, wat op een bepaald punt meteen overgaat naar diep donker blauw. Daarnaast zijn we naar de S.S. Maheno gegaan, een schipwrak, naar Tea Tree Beach, Champagne Pools en Eli Creek. Met name Eli Creek vond ik erg leuk. Dit is vrij ondiep riviertje waarbij de stroom zo sterk is dat je drijvend terug gebracht wordt naar het begin. Op het eiland zijn daarnaast dingo’s, wilde honden. Ze zien er niet gevaarlijk uit maar kunnen dit wel zijn. De camping waar we sliepen had ook een elektrische omheining om de dingo’s op afstand te houden. Beetje jammer wel volgens onze gids, omdat er nu veel meer slangen en spinnen op de camping zijn dan voorheen. De dingo’s hielden deze op afstand. Gelukkig hebben we nauwelijks slangen en spinnen binnen het kamp gezien. Pas op onze laatste dag zagen we een dingo, die liep over het strand. Eén van de meiden in onze auto had een ballon vast, hing een stuk uit het raam en probeerde hiermee de aandacht te trekken van de dingo. Wat lukte. Op een gegeven moment hoorde we onze gids over de radio: Doe maar niet auto 4, kans bestaat dat de dingo de auto in springt. Ow. Oké. Toch maar even de ramen dicht gedaan toen.

Weer terug in Rainbow Beach bleven we nog één nachtje in hetzelfde hostel, wat heel fijn was om een beetje bij te komen. De volgende dag pakten we de bus naar Agnes Water (Town of 1770). Een klein plekje, waar maar weinig backpackers stoppen. Het schijnt vooral een mooie plek te zijn om te surfen. Verder heb ik er eigenlijk niet veel over te schrijven. Beetje een nietszeggend plekje. Onze volgende bestemming was Airlie Beach. Dit vond ik echt een heel leuk plekje! Het hostel waar we zaten was ook één van de leukste. Elke avond hielden ze een trivia quiz, waarbij het winnende team een fles champagne kon winnen (oftewel de meest goedkope wijn met bubbels). Elke avond deden we mee en wat kwamen we ver.. maar we wonnen steeds niet. Op één avond na! Vond ik erg leuk. Degenen die wel eens spelletjes met mij spelen weten dat ik vrij fanatiek kan worden en keer op keer verliezen wordt frustrerend. Dus dat was een hele geslaagde avond. Vanuit Airlie Beach gingen we onze tour doen naar de Whitsunday Islands. Een tour van 2 dagen, 2 nachten op een zeilboot. Het was vooral een heel ontspannen tour; veel op het dek in de zon liggen wat heerlijk was. De eerste dag zijn we vooral een heel stuk gaan varen, en aan het einde van de middag zijn we met het kleine bootje (met degenen die wilden) naar een eiland gegaan om de zonsondergang te zien. Erg mooi! De volgende dag zijn we Whitsunday Island gegaan. Vanaf het punt waar we aanmeerden, moesten we een stuk lopen naar de andere kant om het beroemde strand, Whithaven beach te zien. Onderweg stopten we bij het uitkijkpunt waar we een mooi uitzicht hadden over dit strand. Op dit moment was het vloed. Een paar uur later stopten we weer bij dit punt en was het inmiddels eb. Wat een schitterend uitzicht! Het zand ligt niet overal even hoog, waardoor het water een marmeren effect krijgt. Echt prachtig .. Nieuw-Zeeland waardig! ;) Ook hebben we twee keer gesnorkeld tijdens deze trip, echt schitterend mooi was dat.

Onze volgende bestemming was Townsville. Ook dit vond ik een erg leuk plekje! Het was de laatste plek waar Krista en ik samen naar toe gingen, zij vloog namelijk 8 mei naar Tamworth om daar te gaan werken. We hebben deze dagen vooral veel in het stadje rond gelopen. Eén dag zijn we naar Magnetic Island gegaan, een eiland 20 minuten varen van het vasteland af. Ik vond dit een erg mooi eiland, beetje vergelijkbaar met sommige plekken in Nieuw-Zeeland. De natuur was wat ruiger en er waren wat meer wandelpaden. Nadat ik afscheid had genomen van Krista ben ik een stukje gaan wandelen. Ik wilde graag Castle Hill beklimmen, een berg(je) dichtbij de stad. Het was vrij zwaar, want het pad dat ik had was vrij steil maar het viel niks tegen. Beetje jammer alleen dat het echt slecht weer was toen ik eenmaal boven was. Grijs, regen, wind. Hmpf. Gelukkig was het weer droog en warm toen ik eenmaal beneden was. De volgende dag ben ik met de bus naar Cairns gegaan, mijn meest noordelijke bestemming. Ik kwam in de avond aan maar werd alsnog overvallen door een enorme hitte. Het hostel was ruim een half uur lopen van het busstation af (ik kwam er later achter dat er een kortere route was) en terwijl ik door Cairns liep herinnerde het mij zo aan Surfers Paradise. Mijn eerste indruk van Cairns was dus niet zo super positief. Maar de volgende dagen kwam hier verandering in. Het is niet mogelijk om te zwemmen in de zee vanwege alle kwallen, dus hebben ze pal bij de zee een zwembad aangelegd wat er erg leuk uitziet. Ook de straat langs het water is mooi gedaan. Daarnaast is Cairns de toegangspoort tot de Great Barrier Reef, en op 11 mei ben ik iets gaan doen wat ik al heel lang, heel graag wilde doen: hier gaan snorkelen/ duiken! Echt, het was één van de beste dagen van mijn leven. Geweldig! Het varen naar onze eerste plek van bestemming nam twee uur in beslag en was vrij heftig door de hoge golven. Maar ik was goed voorbereid, had pilletjes tegen misselijkheid bij en had (in tegenstelling tot 75% van de boot) nergens last van. Degenen die een introductieduik gingen doen, waaronder ik, kregen een korte instructie. Ik vond het best spannend om te gaan duiken, vooral vanwege mijn skydive ervaring. Dat was niet echt een succesverhaal, terwijl ik dacht dat ik dat ook heel leuk zou vinden. Maar mijn zorgen waren voor niks! De instructeurs waren heel aardig en stelden iedereen op hun gemak. Ze gaven ook wat tips om rustig te blijven, meters onder water in paniek raken is niet best. Ik vond het echt fantastisch, het duiken. De onderwaterwereld vind ik zo fascinerend, het kon me niet lang genoeg duren. Het koraal was schitterend, en we zagen zelfs een paar nemo’s! (clownvissen). Veel te snel voor mijn gevoel gingen we alweer naar boven, het was inmiddels lunchtijd.

Na de lunch gingen we met de boot een stuk verder, naar een klein eilandje toe. Het waaide echter inmiddels erg hard waardoor de boot niet dicht bij het eiland kon komen. Ik wilde graag snorkelen en was als één van de eerste in het water. Om even aan te geven hoe sterk de stroming was: ik was halverwege de boot met zwemmen, keek even achterom naar de rest (zal niet de eerste keer zijn dat ik iemand raak met mijn flippers) en in een paar seconden werd ik door de golven meegenomen tot het einde van de boot. Tweede poging. Onderweg naar het eilandje kreeg ik het best zwaar. Mijn eerste gedachte: dat eiland is eigenlijk nog erg ver weg. Mijn tweede gedachte: ik had best een reddingsvest aan kunnen trekken. De golven overspoelden me, ik kreeg zeewater binnen, kwam amper vooruit door de stroming en ik begon al moe te worden (niet gewend om lang te zwemmen met flippers aan). En dus kwam ik tot slot aan mijn derde gedachte: ik snap nu hoe mensen kunnen verdrinken tijdens zo’n trip (en gedachte 3a: ik zou best eens kunnen verdrinken vandaag). Ik begon een beetje in paniek te raken (à la Miranda Hart bij Bear Grills voor de kenners: if in doubt, PANIC!), maar het rustig blijven tijdens het duiken van de ochtend zat nog vers in mijn geheugen, dus ik kon mezelf wel kalmeren. Ik ben toen omgedraaid en terug naar de boot gezwommen, die inmiddels een heel stuk verderop lag want hij was niet goed geankerd.. Toppie. Ondertussen zag ik dat de bemanning met een kleiner bootje andere mensen uit het water aan het halen was die het ook moeilijk hadden. Duidelijk geen geslaagde snorkelpoging. De boot ging toen een stukje dichter naar het eiland toe, en bleef dit keer wel semi op dezelfde plek. Het was echter nog steeds een behoorlijke afstand, en de golven werden niet minder. Ik heb lang getwijfeld maar toch besloten om het water niet meer in te gaan. Van degenen die nog wel het water waren ingegaan, had maar een klein aantal het eiland gehaald, en er waren weinig tot geen vissen te zien. Ik troost mezelf maar met de gedachte dat ik niet veel gemist heb.

Op 14 mei vloog ik van het bloedhete Cairns naar Melbourne toe. Een binnenlandse vlucht van 3,5 uur. Ik wist wel dat Australië groot was, maar dat werd op zo’n moment maar eens extra benadrukt. Echt niet te geloven. Als ik vanuit Nederland 3,5 vlieg, dan zit ik onderhand in Turkije. In Melbourne was het een stuk kouder. Ik vond het eerlijk gezegd wel fijn, even niet zo warm. Het was heerlijk om de winter een keertje over te slaan, maar continu 25+ graden, dat hoeft van mij ook niet. Ik hou wel van de seizoenen. Tijdens één van mijn dagen in Melbourne heb ik een walking tour gedaan, die twee keer per dag georganiseerd werd. Ik had zelf inmiddels de stad al wel een beetje ontdekt, maar ik vind het altijd leuk om wat achtergrond informatie te horen. Het was een hele leuke en informatieve tour. Zo vertelde onze gids ons dat John Batman als eerste Europeaan met de Aboriginals (de oorspronkelijke inwoners van Australië) in gesprek ging om de grond over te nemen om een stad te bouwen. Deze stad heeft vele namen gehad voordat ze het definitief Melbourne noemden, en één van deze namen was ‘Batmania’. Dat vond ik op zich al een grappig detail, maar toen vertelde de gids dat de portretten en standbeelden die er van John Batman zijn, niet helemaal accuraat zijn. Ze zijn op de gok gemaakt, want hij kwam nooit buiten vanwege een verminking in zijn gezicht. Dus niemand wist hoe Batman er eigenlijk uit zag.. zijn identiteit was onbekend. Echt, ik verzin het niet. Daarnaast vertelde de gids wat over de street art, wat op veel plekken in Melbourne te vinden is en waar de stad mede om bekend staat. Hij bracht ons aar Hosier Lane, een straatje vlakbij mijn hostel wat een goed voorbeeld is van street art. Inmiddels hebben de kunstenaars dit straatje omgedoopt tot ‘Posier Lane’, omdat het vol staat met toeristen die allemaal selfie’s lopen te maken.

Na een klein weekje in Melbourne te zijn geweest had ik de nachttrein gepakt naar Sydney. Hoewel Melbourne wat mij betreft best hoofdstad van Australië zou mogen zijn, heeft Sydney toch echt mijn voorkeur. Misschien komt het omdat ik er samen met Krista was en daardoor de stad op een hele fijne manier heb beleefd, maar ik heb een goed gevoel bij deze stad. Ik was dus echt blij om weer terug te zijn. Heerlijk om het Opera house weer te zien! Verder ben ik deze keer naar Bondi Beach gegaan, om nu de wandeling naar Coogee Beach te doen (Bondi to Coogee is een bekende en populaire route). Daarnaast heb ik vooral veel rond gelopen in de stad en in de parken gezeten. Eén middag ben ik naar een parkje vrij buiten het centrum gegaan, Dudley Page Reserve om naar het uitzicht over de stad te kijken. Helaas stond er een flinke wind en was het daardoor erg koud, maar het uitzicht was heel mooi. Mijn laatste weekend in Sydney is Krista nog langs gekomen! Ze had een paar dagen vrij en besloot mij op te komen zoeken. Ik vond het echt fantastisch dat ze hier was en dat we weer samen waren. We zijn op zondag met de veerboot naar Manly beach gegaan, waar we wat uurtjes hebben doorgebracht. Toen we terug gingen met de veerboot, ging de zon net onder en hadden we een prachtig uitzicht op het Opera house en de Harbour bridge. Echt zo’n mooi moment! We zijn die avond nog even blijven hangen voor Vivid Sydney (licht/ muziekfestival). Op het Opera house werd van alles geprojecteerd en ook in het park was van alles gaande. Op dinsdagochtend heb ik dit keer semi definitief afscheid genomen van Krista. Vond het moeilijk, weet niet wanneer we elkaar weer zien, maar de tijd samen was onverwacht en zo fijn. Mijn laatste dagen in Sydney zijn verder rustig voorbij gegaan, ik ben klaar om weer naar huis te gaan.

Over een paar uur vertrekt mijn vlucht van Sydney Airport, via Taipee en Bangkok naar Amsterdam waar ik zaterdag in de ochtend land. Een mooi moment om even terug te kijken! Een cliché, maar wat is de tijd toch snel gegaan. Als ik terug denk aan waar ik ben geweest, wat ik allemaal heb gezien en gedaan, dan is dat bijna niet voor te stellen. Letterlijk naar de andere kant van de wereld. Kiwi’s, Koala’s en Kangoeroes gezien. Voor het eerst gesurft en gedoken. Scooter gereden door het chaotische verkeer in Vietnam, in een helikopter gezeten en uit een vliegtuig gesprongen - al was dat geen succesverhaal maar dat mag de pret verder niet drukken. De Great Barrier Reef gezien. Prachtige zonsondergang gezien op Koh Chang. Twee Great Walks in Nieuw Zeeland gelopen. Angkor Wat, het grootste religieuze gebouw ter wereld bewonderd. Hobbiton bezocht. Zoveel ervaringen heb ik op gedaan! Maar het belangrijkste van al, is dat ik een groot deel van deze mooie ervaringen heb mogen delen met de mensen waar ik zo van hou. Eerst met mijn ouders in Nieuw Zeeland, daarna met mijn vriend in Nieuw Zeeland en Zuid Oost Azië en tot slot Australië met mijn beste vriendin. Ik vond het zo bijzonder om samen herinneringen te maken en mijn reis heeft hierdoor echt een gouden randje gekregen. Acht maanden is een lange periode, het is ook lang niet altijd makkelijk geweest maar dankzij hen kan ik terug kijken op een fantastische reis die me de rest van mijn leven zal bij blijven. No road is long with good company!

En nu is het tijd om naar huis te gaan, weer terug naar mijn leven in Nederland. Ik kan niet wachten om iedereen weer te zien en met nieuwe energie van alles te gaan ondernemen.

Bedankt iedereen die de tijd heeft genomen om mijn ellenlange verhalen te lezen, en voor het achterlaten van lieve berichtjes, appjes etc. Dat waardeer ik enorm en doet me meer goed dan ik kan schrijven.

Tot snel in Nederland,

Liefs Sanne


p.s. De foto’s bij dit verhaal staan inmiddels ook online, te vinden via deze link: https://www.facebook.com/media/set/?set=a.1002230143199316.1073741835.100002370194006&type=1&l=702c085828